16.12.01 - 06.01.02 >> Holly Williams >> Looking for the ground

Exporuimte MORGEN geeft deze drie weken de expositieruimte onder de 'urban espresso bar' over aan kunstenares Holly Katherine Williams (1974, Oakland). Dit gebeurt in het kader van de 'de wereld van morgen', waarvoor MORGEN verschillende jonge buitenlandse kunstenaars heeft uitgenodigd om te komen exposeren. Williams is derde in de rij en werd voorgegaan door de finse Paivi Hagstrom en de portugese Silvia Pinto.

Williams studeerde tussen 1997 en 2000 aan het Sydney College of the Arts, Sydney, en kreeg haar opleiding in de jaren daarvoor aan diverse instellingen en bij diverse kunstenaars bij wie ze in de leer was of voor wie ze assistent was. Ze heeft naast Australie, waar ze al talloze exposities had, ook geexposeerd in diverse andere landen, waaronder Frankrijk en Japan en nu dus Nederland.

Op haar negentiende maakte Williams de overstap van de nieuwzeelandse naar de australische nationaliteit, maar ze wordt in haar werk nog altijd sterk beinvloed door de herinnering aan het in haar ogen sombere Nieuw-Zeeland, waar de sfeer melancholisch en 'gothic-like' is, de natuur eindeloos, maar waar de mensen zich tegelijkertijd sterk bewust zijn van hun eigen identiteit. (Dit in tegenstelling tot Australie, waar de sfeer lichter is, maar waar ze de cultuur steeds verder ziet ver-amerikaniseren.) Die donkere kant vertaalt zich in haar werk: haar werk is altijd voorzien van letterlijke of figuurlijke scherpe kantjes.

Williams wilde aanvankelijk ambachtelijk glasblazer worden, maar liep al snel tegen te grote beperkingen op. Dit puur op het decoratieve gerichte veld kon niet aan haar behoefte naar meerlagigheid voldoen en dus breidde zij haar werkveld uit naar andere media. Tegenwoordig maakt ze, vanwege de giftige stoffen die vrijkomen bij het proces van glasmaken en andere nadelen, zelf geen glasobjecten meer. Maar zij laat de objecten zo nodig maken. Vanwege de specifieke eigenschappen boeit glas haar als materiaal nog wel mateloos. Het werkproces, het feit dat glas een vaste en toch vloeibare materie is en de spiegelingen en vertekeningen die glas kan bewerkstelligen, het geluid dat het maakt, en meer, kunnen vraagtekens zetten bij onze perceptie van dingen, bij wat wij (denken te) zien. Deze eigenschappen zeggen veel over haar werk en sluiten aan op haar interesse in mystieke aspecten zoals die in verschillende culturen voorkomen, met name in het boedhisme. Het zit in de aard van dingen om te veranderen, maar tegelijkertijd proberen wij uit alle macht die verandering tegen te gaan. Dit leidt tot conflicten. Zij wil haar publiek hier bewust van maken, haar publiek loswrikken, het idee van onze perceptie openbreken. Hiervoor gebruikt zij vaak letterlijke beweging in haar werken. Angst voor veranderingen in het algemeen en angst voor de dood in het bijzonder bepalen mensen voor een belangrijk deel. Zouden zij deze angsten onder ogen durven zien, dan zouden zij makkelijker leven. De expositie 'Leaning into the sharp points, looking for the ground' is gebaseerd op een uitspraak van een boedhistische Lama, die stelt dat mensen in plaats van zich af te keren van problemen ze er zich juist op zouden moeten storten. Mensen laten uit angst bepaalde gewoontes en verslavingen voortkomen, zoals van de punten afleunen een gewoonte wordt, uit angst voor de scherpte van de punten. Wie zich hier overheen kan zetten wint aan kracht. De titel van het werk, dat speciaal voor de exporuimte gemaakt is, sluit hier op aan: mensen zijn in hun steeds veranderende en daarom onzekere bestaan altijd op zoek naar vaste grond. Door bezoekers te dwingen op een bepaalde manier door de ruimte te lopen wil Williams proberen de tot een gewoonte geworden activiteit van het lopen tot een bewuste ervaring te maken en ondertussen het begrip van vaste grond onder de voeten te ondermijnen. Dit laatste wil ze bewerkstelligen door de vloer te bedekken met de kwetsbare en lichte, rode veren. Tegelijk is de kelder van 'morgen' omdat deze zich beneden straatniveau bevindt, in deze een metafoor geworden voor het onderbewustzijn, dat vaak met water geassocieerd wordt.

De kleur rood tenslotte verwijst naar leven en dood, naar bloed, naar passsie. De veren, uniek op zich, vormen samen een werk en verworden zo tot multiples. De enorme arbeidsintensiviteit van het maken van het werk is iets bijna dwangmatigs voor Williams en is zoals een meditatie ook een manier om open te komen te staan voor veranderingen in de gewaarwording. Dat is precies wat zij ook voor haar publiek wenst te bereiken.